Genioplastyka Wrocław
Genioplastyka (plastyka bródki)
Genioplastyka (plastyka bródki) jest jedynym zabiegiem ortognatycznym, który nie koryguje zgryzu. Plastyka bródki to procedura polegająca na zmianie kształtu i proporcji dolno-przedniego odcinka twarzy (poniżej czerwieni ust). Wykonywana jest ona w znieczuleniu ogólnym. Dzięki temu, iż dostęp do kości uzyskiwany jest wewnątrzustnie, nie pozostają po niej żadne widoczne blizny.
plastyka bródki Wrocław
Genioplastyka.
Na czym polega?
Jak już wspomniano zabieg ten nie zmienia warunków zgryzowych. Dzieje się tak dlatego, gdyż plastyka kości żuchwy w trakcie tego zabiegu dotyczy jej przedniej, nieuzębionej części. Istotą zabiegu jest więc plastyka kości w tej okolicy, polegająca najczęściej na kontrolowanym przecięciu kości żuchwy, przemieszczeniu fragmentu stanowiącego kostną część bródki, i ustabilizowanie go w pożądanej pozycji przy pomocy tytanowych zespoleń (mini śrubki i płytki). W wyniku zabiegu zmienia się podparcie tkanek miękkich okolicy bródki. Celem leczenia jest poprawa estetyki twarzy w jej dolnym odcinku oraz poprawa funkcji wargi dolnej. W tym przypadku niekiedy dla uzyskania lepszych efektów konieczne jest dodatkowe podparcie tkanek bródki przeszczepem kości własnej pacjenta lub kością z banku tkanek.
Genioplastyka
Plastyka bródki.
Kiedy się ją wykonuje?
Genioplastyka może być wykonywana jako osobna procedura lub w połączeniu z innymi zabiegami ortognatycznymi takimi jak BSSO czy LeFort I. Połączenie wszystkich trzech procedur w jednym zabiegu nosi zwyczajową nazwę TRIMAX – jest to kompleksowa korekta szczęki, trzonu żuchwy i bródki.
Co się tyczy pacjentów, u których zabieg genioplastyki wykonywany jest wraz z zabiegiem BSSO i/lub LeFort I, to przygotowują się do zabiegu jako całości w sposób opisany przy tych procedurach.
Przygotowanie do plastyki bródki jako osobnej procedury jest procesem o wiele krótszym i tym samym nie wymaga przygotowania ortodontycznego. Na wizytę kwalifikacyjną pacjenci poza informacjami o ogólnym stanie zdrowia, uczuleniach, przyjmowanych lekach powinni również dostarczyć informację o przebytych zabiegach. Szczególnie jest to istotne u pacjentów, którzy wcześniej poddawani byli zabiegom ortognatycznym, toteż optymalnie jest dostarczyć dokumentację medyczną oraz fotograficzną sprzed takiego leczenia. Na wizycie kwalifikacyjnej lekarz zbierze wywiad oraz przeprowadzi ankietę odnośnie oczekiwań pacjenta, następnie przedstawi możliwości leczenia, które może zaproponować pacjentowi.
Do szpitala należy zabrać:
– środki higieny osobistej, wygodną odzież i piżamę
– szczoteczkę do zębów z małą główką i miękkim włóknem, pastę do zębów z fluorem
– płyn do dezynfekcji jamy ustnej na bazie chlorheksydyny (np. Eludril, Corsodyl)
– chłodzące żele do zamrażania
– dokumentację radiologiczną (RTG, tomograf)
– zaświadczenia od lekarzy innych specjalności o braku przeciwwskazań do operacji (w przypadku pacjentów obciążonych innymi chorobami)
– wyniki badań laboratoryjnych jeśli zalecono ich wykonanie
W tym przypadku po zabiegu pacjent spędza w szpitalu na obserwacji najczęściej 1-2 dni. W trakcie hospitalizacji podawane są stosowne leki, wykonywane są badania kontrolne i ocena wczesnego gojenia.
Po zabiegu należy przestrzegać następujących zaleceń:
– dieta miękka/papkowata przez 2 tygodnie
– stosowanie leków wg zaleceń z wypisu
– zgłaszanie się na zalecone wizyty kontrolne
– dbanie o higienę jamy ustnej
– odpowiednia podaż płynów (minimum 2 litry niekalorycznych płynów na dobę)
– oszczędzający tryb życia przez 6 tygodni
– unikanie urazów okolicy bródki, zakaz opierania się na bródce przez pierwsze 3 miesiące
Stosowanie się do zaleceń i współpraca z chirurgiem w okresie pozabiegowym pozwoli zoptymalizować proces gojenia. Oczekuje się, że po 6 tygodniach nastąpi zrost kości. Obrzęki pozabiegowe ulegają znacznej redukcji w ciągu pierwszych dwóch tygodni od zabiegu, zaś ich pełne ustąpienie i adaptacja tkanek miękkich do nowych warunków kostnych trwa jeszcze przez kilka kolejnych miesięcy. Dlatego dla optymalizacji gojenia tkanek miękkich wskazana jest współpraca z fizjoterapeutą.